Brian speelde op mijn apparatuur! Verhaal Gerben....
23 april 2011
Het sprookje over de dag dat Brian May live op mijn gitaar en apparatuur speelde.
"A night at the theatre..."
Het was 18 maart 2011 toen ik onbewust mijn wekelijkse rondje op Marktplaats maakte en in de zoekmachine ‘Brian May’ intypte; nog iets speciaals te koop op dit moment?
Ja! Twee kaartjes voor de Eddy Christiani Award met Brian May in Vlissingen, Nederland, 23 april. (Nooit van gehoord, maar na een beetje googlen: een jaarlijks terugkerend evenement waar een zeer gerespecteerde elektrische gitarist een award ontvangt) Binnen een maand! Hoe kwam het dat ik dit niet wist? Ik belde snel de ticket service en kreeg gelukkig een optie voor de laatste twee tickets. Ik vroeg of ze wisten of Brian ook zou gaan optreden. Ik bedoel, 700 km. rijden, alleen voor het zien van mijn grote gitaarheld die voor een minuut bedankt en tot ziens zou zeggen, zou een beetje te veel van het goede zijn misschien ... Hoewel ...
De ticket service had geen antwoord op mijn vraag en stelde me voor contact op te nemen met de organisator van het evenement. Ik kreeg zijn telefoonnummer, belde direct en stelde hem dezelfde vraag. Zijn antwoord was: 'Ik zou het je graag willen vertellen, maar Brians management vertelde ons dat hij zo’n 24 uur vóór de voorstelling beslist, of hij zal spelen of niet. Ik geloofde hem, omdat ik een soortgelijk verhaal te horen kreeg, toen ik vorig jaar probeerde om naar de première van de musical WWRY in Utrecht te gaan, die alleen voor genodigden was. Dus ik wist nu zeker, dat het zo werkte in Brian May land.
De organisator en ik bleven maar praten over Brian May en dit telefoontje werd een zeer gezellig gesprek. Ik vertelde hem over mijn hobby en Brian May apparatuur die ik heb, toen hij me plotseling onderbrak en zei: 'Weet je wat? Beloof me dat je naar Vlissingen komt met je complete gitaar + set-up. Dit zou de kans dat Brian zal spelen een stuk groter kunnen maken! Ik zorg van een hotel, brandstofkosten, maaltijden en een backstage-pass. Klonk als een geweldig arrangement, dus ik stemde toe.
Vrijdag 22 april
Ik leende mijn buurman zijn stationwagen (mijn auto is niet groot genoeg), pakte mijn tas met wat kleren, mijn Red Special gitaar, 3 Vox AC30 versterkers, al mijn effecten en kabels, een aantal reserve buizen en snaren en reed van Friesland naar het zuiden van het land, op weg naar mijn ultieme droom die ik al 20 jaar had: 'Mijn grote gitaarheld Brian May ontmoeten, en wie weet, misschien pakt hij mijn gitaar en...
Vrijdagavond kwam ik laat bij het theater aan, waar de vriendelijke man die de lichtshow opbouwde mij binnen liet om mijn apparatuur op te slaan voor de nacht. Ik liep naar het midden van het lege podium, keek de lege, kleine, maar zeer gezellige zaal (voor ca. 750 personen.)in en dacht: binnen 24 uur zal Brian ​​op deze exacte plaats staan.
Na het opslaan van mijn spullen, reed ik door naar het hotel. Het was heel dichtbij en gelukkig was het een hotel met een eigenschap die ik altijd zoek in een hotel: een rustige sfeer.
Ik legde mijn tas en gitaar in mijn kamer, ging naar de bar en nam een ​​biertje, al kijkend naar de voetbaluitslagen op televisie.
Hierna stopte ik mijn gitaar in en ging zelf ook naar bed. Ik kon de slaap niet zo goed vatten…
Zaterdag 23 april
DE dag was gekomen. De organisatie had mij gevraagd om 11 uur naar het theater te komen om mijn set-up op te bouwen. Een uur later zou de Van Velzen crew komen (Van Velzen zou tezamen met andere Nederlands artiesten de muziek voor de avond verzorgen) om op te bouwen en vervolgens hun soundcheck te doen.
Tijdens het opbouwen, ontmoette ik Ruben. Ik had hem nog niet eerder ontmoet, maar had hem uitgenodigd via het Red Special internetforum omdat ik een introducé mee mocht nemen. Ik had hem ook gevraagd om zijn Brian May gitaar mee te nemen als reserve gitaar, in het geval een snaar op de mijne zou breken tijdens het eventuele optreden!
Vanwege mijn backstage-pass ontmoetten we die middag heel wat bekende Nederlandse Rock and roll muzikanten, waarvan de meesten die avond ook hun muzikale steentje bij zouden gaan dragen: Jan Akkerman, Ad vandenBerg, Leendert Haaksma en Bert Heerink.
Tegen het einde van de middag kwam één van de dames van de organisatie naar me toe en fluisterde in mijn oor: 'binnen een half uur, krijgen we een bezoeker. Zorg ervoor dat je in de buurt blijft en vertel dit tegen niemand buiten'. De rij met fans met kaartjes begon al aardig te groeien bij de ingang van het Arsenaal theater. Ze mochten niet weten dat Brian voor een uurtje via de achteringang naar binnen zou sluipen. Dit was hij ook niet van plan, maar op zijn reis naar Nederland (per prive-jet) werd hem verteld dat er een gitaar en set-up voor hem klaar zou staan in het theater. Dus in plaats van rechtstreeks naar zijn hotel te gaan voor de nodige interviews, wilde hij eerst naar het theater om persoonlijk mijn set-up te bekijken en zo te kunnen beslissen of hij ’s avonds zou gaan spelen.
Een half uur later kwam het desbetreffende meisje terug en zei: 'je moet nu met mij mee komen'. Ik ging naar de zaal, waar alleen de organisatoren en de bandleden van 'Van Velzen' nog waren. Iedereen met een backstage-pass (zelfs beroemde musici!, roadies, etc. moesten er uit.) Met onze kleine groep verzamelden we bij de achterdeur en ik moet zeggen dat ik me redelijk op mijn gemak voelde omdat de beroemde rockers om me heen ook een beetje nerveus leken te zijn.
Vervolgens ging de deur open. Nogal wat beveiligings jongens liepen naar binnen en toen Brian met zijn PA Claire. Wow, ik was nog nooit zo dichtbij Brian geweest! We stelden onszelf allemaal aan hem voor en hij bedankte me direct voor het feit dat ik al mijn (zijn!) apparatuur voor hem had meegebracht. Het was een eer om mee te nemen en voor hem op te bouwen!
Binnen in de zaal besprak Brian met de organisatoren wat de plannen voor de avond waren en hij besprak met Van Velzen om: Don’t stop me now, Brighton Rock en Tie Your Mother down samen te gaan spelen.
We gingen het podium op en ik gaf Brian mijn gitaar (ik had de band al een stuk langer gemaakt omdat ik een stuk kleiner ben dan Brian. Het leek de perfecte maat voor hem nu). Ik kreeg het gevoel dat hij alles erg grappig vond toen hij de sixpence-clip, leren slidehouder en de rode Grolsch ringen aan mijn band zag. Dingen, die ik tot in detail van foto’s had geprobeerd na te maken zoals hij het zelf ook heeft. Ik vroeg hem: 'Does it look a bit familiar?’ Waarop hij antwoordde: ‘Oh my God, it does!’
Ik zette al mijn versterkers en effecten aan (deed een schietgebedje in de hoop dat niks het zou begeven), sloot mijn gitaar aan en Brian begon te spelen, terwijl hij over het podium liep met die geconcentreerde blik die ik alleen kende van backstage beelden op dvd’s. Toen vroeg hij me: 'Hmmm, zou ik wat meer oversturing kunnen krijgen?' Ik had gelukkig alle treble boosters bij me die Brian vanaf de jaren zeventig gebruikt heeft en kon zo aan zijn verzoek voldoen. Brian draaide het volume van mijn gitaar weer helemaal open en keek tevreden. We hadden nu de juiste ‘feedback’, het rondzingende geluid waar Brian zo om bekend is. Ik legde hem mijn pedalen uit en de verschillende schakelaars en geprogrammeerde effecten, zodat hij ’s avonds moeiteloos zou kunnen overschakelen naar de geluiden die hij zou willen. Hij was blij met de gitaar en besloot definitief dat hij vanavond zou gaan spelen. Wow! Hij pakte Rubens gitaar ook nog een paar minuten.
Net voordat Brian klaar leek te zijn met het controleren van mijn set-up, trok hij sterk (!) aan alle afzonderlijke snaren van mijn gitaar. De D-snaar knapte! Hij zei tegen me dat het hem speet, maar ik was erg blij dat dit gebeurd was. Ik zou me enorm beroerd gevoeld hebben, als de snaar zou zijn gebroken na het spelen van slechts een paar noten tijdens de show vanavond!
S., een zeer gerenomeerde Nederlandse gitaarbouwer en soort van Brian May guitar- tech met mij voor de avond zette een nieuwe set snaren op mijn gitaar. Uiteraard van het merk: Optima, dat Brian zelf ook gebruikt. Brian zei dat hij de gitaar graag terug wilde na het vervangen van de snaren, om er zo vóór de show nog even op te kunnen spelen.
Ik was verbaasd over hoe ik me op mijn gemak voelde bij Brian. Hij is een enorm bescheiden en vriendelijke man. Er is absoluut geen arrogante rock-star houding te bespeuren! Hij stelde zelf voor om foto’s met hem en mij voor mijn apparatuur te maken!
De band Van Velzen, Brian en de organisatoren gingen vervolgens ergens eten in de stad, dus Ruben en ik gingen het centrum van Vlissingen in om een ​​hapje te eten.
Hierna liepen we terug naar het theater en langs de lange rij van bezoekers, die buiten stonden. Vanwege mijn backstage-pass konden we meteen weer naar binnen aan de zijkant. Binnen, net achter de voordeur, was al een erehaag van mensen gevormd, die op Brian stonden te wachten. Ruben en ik gingen er ook tussen staan en ontmoetten toen heel wat Brian May fan gitaristen, die mij kenden van het Brian May internet forum of jaren geleden van mij bepaalde apparatuur hadden gekocht op Marktplaats. Kleine wereld!
Na een kleine drie kwartier stroomden de VIP’s langzaam binnen en uiteindelijk Brian, officieel voor de eerste keer…
De show begon. De eerder genoemde Nederlandse artiesten traden op: sommigen met hun eigen muziek en een paar speelden Queen songs. Nadat Brian zijn award op het podium had ontvangen hield hij een mooie bescheiden toespraak. Op een groot scherm op het podium feliciteerde Steve Lukather (gitarist van Toto en award winnaar van vorig jaar) Brian met mooie woorden. Steve en Brian zijn al jaren goede vrienden.
Brian verliet het podium en Van Velzen begon hun set met 'Save me'. Ik had de band dit nummer al horen spelen tijdens de soundcheck ‘s middags, maar Roel is een geweldige zanger. Zijn stem past erg goed bij Queen nummers! S. en ik hadden vóór aanvang van de show afgesproken om welke tijd ik backstage stand-by zou staan, dus halverwege de show verliet ik Ruben, Daan en Bianca, stapte uit het publiek en liep langs de beveiliging achter de coulissen, op zoek naar Brian, S. en mijn apparatuur. Toen ik ze gevonden had aan de zijkant van het podium, had Brian mijn gitaar al om zijn nek en stond hij stilletjes mee te spelen met 'Don't Stop Me Now', die Van Velzen zojuist had ingezet. ‘s Middags hadden Roel en Brian afgesproken dat Brian bij het begin van de solo zou opkomen. Tijdens het tweede couplet tikte ik nog even op Brian zijn schouder, en zei hem mijn favoriete uitdrukking die Brian zelf ooit deed in het verleden: 'Deaf them and blind them!'. Hij lachte en zei: 'I’ll try. Thanx again'.
Een paar seconden later liep Brian het podium op en het publiek ging uit zijn dak omdat ze nog maar net ontdekt hadden dat Brian zou gaan spelen. Mijn set-up was pas bij aanvang van het nummer het podium opgereden.
Ik zal het daaropvolgende kwartier nooit meer vergeten. Na Don't stop me now verliet Van Velzen het podium en ik zag Brian mijn ‘delay-effect’ inschakelen. Ik stond slechts op twee meter afstand van hem, achter het gordijn, naast mijn versterkers. Brian speelde een fameuze Brighton Rock solo en leek te genieten, net als het publiek. Na een kleine 10 minuten keek hij achter zich en riep lachend: 'Come back guys!' Van Velzen kwam terug en samen speelden ze Tie your mother down. Mijn gitaar moest even flink aan de bak tijdens deze rock klassieker en ik stond met zeer gemengde gevoelens te kijken: ik was ongelofelijk trots dat mijn held op mijn spullen speelde, besefte tegelijkertijd dat mijn ultieme droom die ik al 20 jaar had, was uitgekomen en op hetzelfde moment was ik doodsbang dat iets in mijn set-up het zou begeven tijdens de show. De avond vóór de show was ik ontelbare keren in mijn hoofd alle stappen bij langs gegaan van wat ik in verschillende situaties moest doen als een versterker of pedaal het zou begeven, zodat Brian slechts voor een fractie van een seconde zonder geluid zou zitten in mijn nachtmerrie-scenario, maar gelukkig waren we op deze bijzondere avond beiden 'In the lap of the Gods'. Het geluid was geweldig en 100% meer Brian dan als ik op dezelfde spullen speel!
Na de korte show (hoewel veruit mijn favoriet van alle Queen/Brian May optredens die ik heb bijgewoond!) verliet Brian het podium en ging meteen naar zijn kleedkamer. Van Velzen speelde Somebody to love met een gospelkoor en ik wachtte buiten Brians kleedkamer, op een paar meter afstand. De deur stond open, dus ik zag Brian en mijn gitaar in de kamer, samen met de beveiliging en zijn PA. Slechts een paar minuten later vertrokken ze naar het dakterras van het theater om af te koelen omdat het binnen bloedheet was. Toen Brian de kleedkamer uitliep, waren er veel beveiligingsmensen om hem heen, dus hij zag me niet op dat moment. Mijn droom was uitgekomen, dus ik besloot meteen om zijn naam niet te roepen of om achter hem aan te gaan voor een handtekening of wat dan ook. Ik kon me er iets bij voorstellen, dat hij daar misschien ook niet zo op zat te wachten, zo kort na de show. Nadat Brian zijn kleedkamer had verlaten, ging ik gelijk naar binnen om mijn gitaar te pakken. Ik ben zelf een gitarist met een zeer zachte ‘aanslag’, maar jeetje, er zaten nu behoorlijk wat krassen op de slagplaat! Ik glimlachte van oor tot oor, omdat er, naast mij, slechts één man in de wereld is, die krassen op mijn gitaar mag maken...
Ik deed de gitaar terug in mijn koffer, en ruimde de twee ‘sixpences’ (oude Engelse munt die Brian altijd gebruikt als plectrum) goed op. Toen kwam S. binnen en zei: ‘kijk wat hier ligt, de twee handdoeken die Brian net heeft gebruikt. Eén voor jou en één voor mij. Snel, stop het in je koffer!’ Dat deed ik en ging naar de bijna lege zaal waar ondertussen het merendeel van het publiek al was vertrokken. Daar ontmoette ik Ruben, Daan en Bianca weer, die zo vriendelijk waren geweest om op mij te wachten, dus ik vertelde hun mijn backstage avontuur.
Een half uur later namen we allemaal afscheid van elkaar en ik bedankte zo veel van de organiserende mensen als ik kon vinden in de foyer. De manager van Bløf (een andere beroemde Nederlandse rock-band) bood me gratis tickets, voor als zijn band binnenkort bij mij in de buurt komt optreden. Thanx!
Ik nam mijn gitaar terug naar het hotel. Het was ongeveer 2 uur ‘s nachts, en ik viel uitgeput op het bed, genoot nog even van de foto's die ik gemaakt had tijdens de dag en viel in slaap. Nou ja, ik deed een poging…
Zondag 24 april
Ik werd doodmoe wakker, maar besloot om vroeg op te staan. Na het ontbijt heb ik uitgecheckt, stapte naar buiten en zag bij daglicht dat Brians hotel aan de overkant stond! Ik wilde niet herinnerd worden als de ‘stalker’, dus ik ging niet richting zijn hotel, maar stapte in de auto, en reed terug naar het theater. Er waren slechts een paar mensen binnen aan het schoonmaken. Ik kreeg toestemming om al mijn spullen via de achterdeur weer in mijn auto te laden. Ik vond mijn set-up in het donker aan de zijkant van het podium. Alles was er nog steeds en leek in goede staat te zijn. Wat een opluchting! Ik stapte weer naar het midden van het lege podium en had een déjavu. Naast pakweg honderd lege flessen bier op de vloer had ik exact hetzelfde uitzicht als ongeveer 40 uur daarvoor, maar wow, wat een geweldige momenten zaten hier tussenin!
Na het inpakken nam ik nog een ​​drankje met een van de schoonmaakmeisjes, al zittend in het zonnetje, aan het water. We spraken nog wat na over gisteravond. Ze was zelf ook een muzikant, dus waren we het erover eens dat gisteravond bijzonder was.
Helaas, had ik met de mensen van de organisatie geen duidelijk afspraken gemaakt over zondag, waardoor ik ze niet meer aantrof bij het theater, om ze te bedanken en afscheid te nemen. Ik wilde graag slapen, maar had nog een lange reis te gaan, dus besloot ik op weg te gaan om zo tussen de middag weer thuis te kunnen zijn. Mijn vrouw en dochter verbleven in een vakantiehuis, dus trof ik een leeg thuis aan en begon gelijk met uitpakken van de auto. Hoe moe ik ook was, ik wist dat ik nu niet kon slapen. Eerst moest ik familie en vrienden bellen en mijn verhaal opschrijven om zo het geheel een beetje te verwerken.
Brian May, Roel van Velzen, je band en team, Cor, Cindy en Sjak, als jullie dit ooit lezen, ik ben jullie eeuwig dankbaar voor het laten uitkomen van mijn droom! Ik zal jullie vriendelijkheid, vrijgevigheid en gastvrijheid nooit vergeten. Ik voelde me erg welkom en op mijn gemak!
Ruben, Daan en Bianca, jullie ook heel erg bedankt voor de geweldige dag die we samen hadden. Het deed me veel om te zien dat jullie oprecht blij voor me waren.
Gerben van Dooremaal
